Blijham, of eigenlijk Oude Pekela
5-7 augustus
De weersvoorspelling belooft zomerweer, op naar de “Turfstee” in Blijham. Reserveren hoefde niet, er was plek zat.
En inderdaad, plek zat. Het is de grootste camperplaats tot op heden waar we staan, 55 plaatsen maximaal. En nu voor iets minder dan 1/3 gevuld. We zoeken een redelijk “vrij” plekje op, lekker onder de bomen. Want ja, het wordt toch warm dit weekend?
De waterpas app geeft aan dat we redelijk recht staan. Één van de A’s gaat proberen om die o zo intrigerende pootjes die onder de camper zitten en waarvan we nog geen idee wat het nut is uit te zetten. Poot 1 geeft na wat duwen en trekken mee en zowaar hij staat. Hij zit precies onder de opstap van de camper waardoor deze nu ineens een stuk minder deint als we instappen. Poot 2 daarentegen heeft er geen zin in. Allebei duwen en trekken maar nee. En dan duurt het natuurlijk niet lang voordat een mede-camperaar komt kijken en vragen of hij kan helpen. De WD40 is niet de oplossing, dan maar met geweld van een hamer. Ook dat lukt niet echt, dan maar de grond weggraven. Poot 2 staat, nou ja staat. We laten het zo.
We besluiten om een de korte multi die in de buurt ligt te gaan doen. Niet al te moeilijk. In de buurt van de eindlocatie zit wat jeugd te vissen. In de stealthmode dan maar, toerist spelen en ondertussen cache openen, mooi lachen, loggen, fotootje maken, cache dicht doen en terugleggen.
We besluiten om nog een wandelingetje te maken door het o zo bruisende Oude Pekela. Not. We loggen nog een voortuincache en gaan dan terug naar de camperplaats in Blijham. Je zou denken dat is een heel eind. Dat valt echter mee, de “Turfstee” ligt op minder dan 100 meter van Oude Pekela.
De volgende dag maken we ons op voor de Kolonisten van Winschoten. Een trail van 24 caches met een bonus. Gezien de afstand, ruim 15 kilometer als je zou beginnen in Winschoten en daar zitten we 3 kilometer vanaf, kiezen we voor de fiets. De eerste cache gaat wat moeizaam volgens de GPS ligt hij achter een muurtje bij een groot monument ter herinnering aan de 2e Wereldoorlog en het voelt toch wat ongemakkelijk als we door het pas geharkte perkje moeten banjeren. Schijnbaar is het toch de goede weg want we vinden de cache. Tot nummer 8 gaat het allemaal voorspoedig. We klimmen en dalen door nieuwe natuur en elke 300-400 meter zoeken en vinden we een cache. Als bij nummer 8 achterom kijken zien we een grijze en grauwe lucht boven Winschoten hangen. Hmmm.
Als we bij 9 aankomen staat we voor de deur van de (groente)winkel van Meinardi. De cache hangt aan de muur naast de schuurdeur en terwijl we zitten te loggen aan de picknicktafel buiten komen we ineens met een flinke knal op de foto, ic het dondert en bliksemt. Binnen maar even schuilen. Wat een leuke schuur is dit. Een heerlijke wafel met aardbeien gegeten. Het blijkt dat er WIFI aanwezig is en we kijken daarom even op buienradar wat de verwachting is voor de komende uren. Er komen nog een paar fikse buien aan. Laat cache 9 nu vlak bij onze camper liggen. We besluiten om tijdelijk terug te gaan naar de camper, zeker ook nadat een andere bezoeker van de groentewinkel vraagt of wij uit Winschoten komen op de fiets, want daar hoosde het. Twee bakken aardbeien en nog wat lekkere dingen in de hand en steeds sneller trappend ploffen we onze camper weer in. En het regent.
Een uur later zijn de dikste regenbuien over en vervolgen we onze route. Deels over smalle wegen, deels crossend door het bos en dan komen we weer in Winschoten aan. En inderdaad, daar heeft het hard geregend, de fietspaden zijn nog kleddernat. De bonuscache wordt gevonden na wat gestuiter en geglibber door een nat bos. Op naar de camperplaats. We kiezen voor de route die we ’s ochtends ook al hebben gereden, nu kunnen we lekker doorfietsen. Douchen, omkleden, aardbeien proeven, eten, toetje met aardbeien, slapen.
We slapen een gat in de dag. Pas tegen 9 uur ontwaken we langzaam. Opruimen, niet vergeten de poten in te doen/slaan en op huis aan. Het was een heerlijk weekend, gelukkig niet zo warm als voorspeld.
